Przełamując deszcze | Isle of Skye

Zadanie nie jest trudne: trzeba wypożyczyć auto – możliwie najmniejsze, ale tak by móc w  nim w miarę wygodnie spać przez dwie noce – przez pierwsze kilometry uważać, by nie strącić znaków drogowych po lewej stronie szosy i nie wpaść do jeziora i jechać przed siebie. To, którą drogę wybrać jest już mniej istotne: tak czy inaczej, będziemy jechać przez dzikie ostępy, niezliczone jeziora, niższe lub wyższe góry, a przy odrobinie szczęścia, także wzdłuż oceanu. Potem trzeba jeszcze uważać by nie rozjechać owiec na drodze, by nie dostać rogiem od włochatej krowy, by nie zostać zepchniętym przez wiatr i by nie wpaść do rozpadliny gubiąc się po zmroku.
INFORMACJE PRAKTYCZNE: Na wyspę Skye jechaliśmy przez Dolinę Glencoe, bardzo ciekawe i malownicze miejsce, które nas przywitało deszczem i mrokiem. Sama wyspa Skye nie jest duża, bez problemu można objechać ją całą. Trzeba wziąć jednak poprawkę na to, że czasy przejazdów są znacznie dłuższe niż by wynikało z odległości, drogi są wąskie i kręte, często z jednym pasem na oba kierunki. Jak to w miejscach, które są całe piękne, kolejne punkty są tylko pretekstem do pojechania dalej. Odwiedziliśmy przylądek Neist Point (wiało, że się ustać nie dało), Coral Beach (jasna plaża z koralowym „piaskiem”, trzeba dojść około 2km), Quiraing (czyli słynny „Chapter 6” z „Przełamując fale”, można wjechać na górę), Old Man of Storr (skała jak facet, podejście na około godzinę) i Kilt Rock (klif jak kilt, tuż przy drodze). Hotele i hostele są drogie, restauracje były w większości zamknięte, jedzenie kupowaliśmy w sieciowych supermarketach (także ciepłe, w Portree), gdzie ceny były znośne (odnieśliśmy wrażenie, że niższe niż w Londynie). Jedliśmy też w przydrożnym barze, na północ od Portree, w pobliży zjazdu na Quiraing.